Nam cum P. Africanus hic, Pauli filius, feriis Latinis
Tuditano cons. et Aquilio constituisset in hortis esse
familiarissimique eius ad eum frequenter per eos dies
ventitaturos se esse dixissent, Latinis ipsis mane
ad eum primus sororis filius venit Q. Tubero; quem cum
comiter Scipio appellavisset libenterque vidisset, Quid
tu, inquit, tam mane, Tubero? dabant enim hae feriae
tibi oportunam sane facultatem ad explicandas tuas
litteras. Tum ille: Mihi vero omne tempus est ad
meos libros vacuum; numquam enim sunt illi occupati; te autem permagnum est nancisci otiosum, hoc
praesertim motu rei publicae. Tum Scipio:
Atqui nactus es, sed mehercule otiosiorem opera quam
animo. Et ille: At vero animum quoque relaxes oportet; sumus enim multi, ut constituimus, parati, si tuo
commodo fieri potest, abuti tecum hoc otio. [Note] Libente me vero, ut aliquid aliquando de doctrinae
studiis admoneamur.
ch. 10
Tum ille: Visne igitur, quoniam et me quodam
modo invitas et tui spem das, hoc primum, Africane,
videamus, ante quam veniunt alii, quidnam sit,
de isto altero sole quod nuntiatum est in senatu?
neque enim pauci neque leves sunt, qui se duo soles
vidisse dicant, ut non tam fides non habenda quam
ratio quaerenda sit. Hic Scipio: Quam vellem Panaetium nostrum nobiscum haberemus! qui cum cetera,
tum haec caelestia vel studiosissime solet quaerere.
Sed ego, Tubero, (nam tecum aperte, quod
sentio, loquar) non nimis adsentior in omni isto genere nostro illi familiari, qui, quae vix coniectura
qualia sint possumus suspicari, sic adfirmat, ut oculis
ea cernere videatur aut tractare plane manu. Quo
etiam sapientiorem Socratem soleo iudicare, qui omnem
-- --
eius modi curam deposuerit eaque, quae de natura
quaererentur, aut maiora, quam hominum ratio consequi posset, aut nihil omnino ad vitam hominum adtinere dixerit.
